Imke zorgde al vlak na de start voor aansluiting bij een groepje van vier man. Lekker tempootje. Iets meer dan dertig per uur. Es vond alleen dat dat viertal uit de bochten vandaan wat fel van leer trok. Die trokken zich weinig aan van die acht Tempo'ers en de broer van.
Perfect geregelde koers trouwens, moet Es zeggen. Voldoende verkeersregelaars die eigenlijk over de gehele route voor een vrije doorgang zorgden. Alleen de eerste verzorgingspost was wat vroeg, al na dertig kilometer. Es zat net lekker in zijn cadans, moest er zonodig een banaan in, en een nep Snelle Jelle. Hij heeft het maar zo gelaten want het leek hem gewoon niet praktisch om de organisatie zo laat nog te vragen om die post een kilometertje of twintig op te schuiven. Es kent zijn plek.
Het tweede deel, op naar de koffie met appelgebak ging in rap tempo. Es weet niet wiens schuld het was, maar plots hingen we achter een groepje dat achtendertig per uur aantikte. Dat was even stevig aanpoten.
De klap kwam voor Es na de koffiepauze. De broer van besloot tijdens de koffiepauze overigens lid te worden Tempo. Zijn zus had hem voorgespiegeld dat hij met nette mensen op pad zou gaan, De grappen en grollen over de piercing van de serveerster bewezen anders en trokken hem over de streep. We hebben er een stevig lid bij (woordspeling).
Maar goed, zoals gezegd, de klap kwam voor Es na de pauze, met nog veertig kilometer in het verschiet. Es heeft een hekel aan die pauzes, hij koelt af en komt niet meer in zijn ritme. De benen worden zwaar en het humeur kakt in. Bij de groep blijven ging aanvanlijk nog wel, maar de kasseien op het Heezerspoor kostten hem uiteindelijk de kop. Es snapt er ook geen flikker van dat ze die rails hebben laten liggen terwijl er geen trein meer rijdt. Zo voelde het tenminste. Zeven Tempo'ers en de broer van fietsten vrolijk bij hem weg. Zelfs aanhaken bij een vrouw met een rugzak lukte hem daarna niet meer. En die mevrouw was 124 (ze wordt volgende maand 125, bij leven en welzijn, Es kan helaas niet naar haar verjaardag) en reed op een fiets met zijwieltjes, en dan nog niet eens een e-bike.
Het is wel een beetje gek zo een inzinking, vindt Es. Hij heeft geen spierpijn, is niet buiten adem, niet eens doodmoe. Maar het molentje wil gewoon niet draaien. Zand in de raders.
De gewone straatsteentjes in Amersfoort voelden zelfs als de muur van Huy. Vijfhonderd meter voor de aankomst stonden de zeven Tempo'ers en de broer van gelukkig nog op hem te wachten. Samen uit samen thuis. Nog even de goody-bag ophalen met een zooitje waardeloze en oude wielertijdschriften erin en toen aan het bier. Dat wil zeggen, zeven Tempo'ers en de broer van. Es is meteen doorgefietst naar huis, hij zou zomaar zijn omgevallen aan het bier. De verzorgingsbus heeft hij deze ook maar gelaten voor wat het was. Dat komt volgende keer wel weer.
Vlnr. :Anne-Marie, Imke, Es, Peter, De broer van, Corry, Jaap, Marcel en Em.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten