Bilnaad

Het MTB seizoen is weer begonnen. Maar niet voor Es. Es vindt het bos vies. Al dat zand, al die modder. Dat gaat maar overal in zitten. Tot in de bilnaad van Es. En dat moet hij maar allemaal schoonmaken. Hoe doet hij dat?  Met zijn vingers? Of met een washandje, dat schuurt zo. Met een hoge drukspuit? Of met de douchekop ? Es weet het niet. Hij zou natuurlijk aan mevrouw  Es kunnen vragen of zij het wil doen.
Maar ja, bijna vijfendertig jaar ongehuwd samenwonen, dingen doen waar twee kleine Esjes van zijn gekomen, op zondag fietsen in plaats van naar de kerk...... Dat zijn toch meer dan genoeg zonden in een mensenleven. Niet dat Es nou echt in een hiernamaals gelooft, maar voor alle zekerheid wil hij toch graag alle opties open houden. Es zal daar straks maar staan, aan de hemelpoort. In zijn Tempopakkie, met aan een hand zijn wegfiets en aan de andere zijn vieze mountainbike.
Dat Petrus dan zegt: "Dat samenwonen zie ik door de vingers, dat doen ze allemaal tegenwoordig. Dat daar dan kinderen van komen kan ik ook nog wel billijken. Niet naar de kerk, vooruit dan maar. Maar dat van die bilnaad en mevrouw Es kan echt niet. Die hemel wordt niks voor jou, meld je maar een deur verderop." En dat komt dan natuurlijk belazerd uit, want dat lycra pakje brandt als de hel.
Es gaat dus maar niet MTB'en. Om toch het lijf een beetje soepel te houden heeft hij een clubje wegfietsers bij elkaar geschraapt om de hele winter door te fietsen op de weg.
Vandaag waren ze met zijn achten. Es had vier weken niet gefietst en heeft dat moeten bezuren. Er waren zes rooien mee vandaag. Van die kerels die mee rijden in de rode groep van de club. Die kunnen dus echt fietsen, echt hard. Gelukkig reed er ook een dokter mee. Dus als Es voor dood was neer gevallen, had de dokter misschien nog raad geweten en Es nog even voor de deuren van de hemel weg kunnen sleuren.
Zover is het gelukkig niet gekomen. Die rooie bikkels toonden zich namelijk ware gentlemen. Steeds als Es weer achterop was geraakt wachtten ze even bij het stoplicht op die ouwe sok.
Es moet weer gaan trainen. Morgen haalt hij zijn rollerbank uit het vet. Elke avond virtuele rondjes rijden om de conditie weer een beetje op peil te krijgen. Volgende week staat Es er weer. Zal hij die rooien eens even een poepie laten ruiken. Hoeft de dokter zich tenminste ook geen zorgen te maken of die ouwe zondaar niet met een hartstilstand van zijn fiets lazert.

ES



















b

Oostvaarders

Es is compleet naar de kloten gegaan. Mevrouw Es houdt niet zo van dit soort krachttermen, maar die heeft makkelijk lullen, die fietst namelijk niet rond de Oostvaardersplassen. Compleet naar de kloten. Afgelopen zondag, 105 km Oostvaarders. De ellende diende zich eigenlijk al aan bij het opstaan. Dikke, zware benen. Es had voor het vertrek nog een Thaise Massagesalon willen laten aanrukken, maar regel dat maar eens op zondagmorgen om acht uur.
De eerste vijftig kilometers gingen nog puik. Voor de wind over de dijk richting Lelystad. Op het grote blad. Dik veertig per uur. Heerlijk. Maar daarna sloeg het noodlot toe. Want waar je heen wind mee  hebt, heb je terug dus tegen. Ieder voordeel heb z'n nadeel.
Vlak voor Lelystad rechtsaf, dan weer rechtsaf richting Almere. Bij de Stichtse Brug was de pijp leeg en waren de bovenbenen vol. Die stonden op knappen. Negen man fietsten zomaar weg bij Es, die met grote moeite uiteindelijk toch nog boven kwam. Zijn negen makkers wilden het best wat rustig aan doen, maar aan het begin van de Wakkerendijk gooide Es de handschoen.  F. bood aan hem een stukje te duwen, maar zo is Es niet getrouwd. Op eigen kracht naar huis, alleen. Hij vond namelijk niet dat hij het kon maken de andere negen te laten wachten.
De Wakkerendijk af met 23 per uur, en het laatste stukje naar huis nog even door trekken naar de 28.
Es weet waar het aan lag. Het drinken. Thuis plaste hij namelijk goudgeel geconcentreerd. Veel te weinig gedronken. Eigen schuld. Mevrouw Es was het roerend met hem eens, het lag aan het drinken. Nog nooit had Es zo makkelijk gelijk gekregen van mevrouw Es. Maar mevrouw Es is een vrouw en interpreteerde dat drinken toch heel anders. Mevrouw Es doelde namelijk niet op het goudgeel van die zondagmiddag, maar op het goudgeel van de avond er voor.
Dinsdag heeft Es weer vrolijk gefietst, vanavond gaat ie weer en zaterdag fietst hij de Gildetocht. 120 kilometer. Een prachtig tocht. Met een goudgeel randje?

Es

SUF

Es is gevallen. Anderhalve week geleden. Tijdens een rondje Soest-Woudenberg-Putten-Spakenburg-Soest, een kleine honderd kilometer. Het gebeurde bij Putten. Uit stilstand nota bene, of in dit geval eigenlijk nota benen. Es was verkeerd gereden en zou wel even omdraaien. Linkervoet uit het pedaal, rechts ingeklikt laten, draaien naar links. Te veel gewicht op rechts en niet meer uit kunnen klikken. Daar lag hij. Schrijnend gevoel aan de linker achilles pees, maar Es is geen Valverde of Gesink. Opstappen dus maar weer en verder. Bikkel.
Thuis bleek het toch een beetje tegen te vallen. De linkersok was doordrenkt met bloed en zat vastgekleefd in een nare wond. Een driehoekige lap vlees hing los, alleen de basis zat nog vast.
Es overwoog nog even om het zelf te hechten, maar besloot uiteindelijk om toch maar niet de betweterige beunhaas uit te hangen. Flink wat alcohol om de wond te reinigen, lapje terug gelegd en een zwaluwstaartje er overheen.
De huisarts zou een dag later verzuchten dat dat toch eigenlijk gehecht had moeten, maar ja, toen was het al te laat. Had Es dan toch maar de betweterige beunhaas uitgehangen.
Es loopt nu al anderhalve week op van die plastic gezondheidsslippers die het vooral goed doen bij veganisten en anderssoortige alternatievelingen. Normaal gesproken loopt hij op Cuyff Sportswear. Dat komt omdat Es begin jaren tachtig een tijdje met Johan Cruijff heeft samengewerkt toen die nog bij Ajax werkte ("ken ik bij jou een sigaretje bietsen?") en Es bij de radio. Es vond Cruijff een aardige gast en koopt daarom nu maar zijn schoenen. Maar die schoenen lopen aan de hiel een beetje hoog door, dat drukt constant in de wond. Kon Cruijff natuurijk niet voorzien, dat Es zijn schoenen ruim dertig jaar niet aan zou kunnen. Die geitenwollensokken bordeelslippers voelen nu even beter aan.
De wielerschoentjes van Es lopen ook hoog door aan de hiel, en doen dus ook zeer.  Elke dag probeert hij het weer, die schoentjes. Maar het gaat nog steeds niet. Al anderhalve week niet op de fiets. En, geloof het of niet, daar krijg je spierpijn van. Echt ! Es heeft spierpijn omdat hij niet fietst. En pijn aan zijn been, omdat hij een onhandige sukkel is. Was.
Niet dat er nu meteen een fruitmand moet komen voor Es, ook een kaartje is niet nodig. Hij wilde zijn leed gewoon even delen. Misschien dat dat al helpt. Delen met al die clubgenoten die wel kunnen, en ook gaan fietsen. Die zelfs de regen niet schuwen, maar gewoon hun kilometers maken. En Es zit met een pijnlijke been en loopt op debielenslippers. Es gaat zich steeds zieliger voelen.
Gelukkig hebben we de foto's nog.

Limburg

Em en Es gaan fietsen. In Limburg. Dat wil zeggen, Em gaat fietsen in Limburg, die kan dat namelijk heel goed. Die kan heel goed klimmen en vindt dat heerlijk. Es gaat ook mee, maar die is al blij als hij er in slaagt een wiel te houden. Em en Es gaan met nog dertien anderen. Goede en minder goede klimmers. Es hoopt dus maar dat hij samen met de mindere goden een groepje kan vormen en dan ook nog kan kleven achter aan dat groepje van mindere goden. Em gaat wel mee met de klauteraars, en dan waarschijnlijk nog voorop ook. Dat kan Em best.
Em heeft de route uitgstippeld. 96,1 km en in totaal 1330 hoogtemeters leest Es op zijn appje. Maar Em heeft dat gisteren nog wat genuanceerd. Het ligt er volgens hem maar net aan op welke app je de route bekijkt. Die van Es zou wel eens te rooskleurig kunnen zijn, Em houdt het op 1550 hoogtemeters, toe maar. Je  zou er zo maar een aantal nachten wakker van kunnen liggen.
Dat doet Es dan ook. Ligt ie te malen over de flanken van die limburgse reuzen. En over de wet van behoud van energie. Dat laatste geeft hem dan wel weer een beetje moed, hoewel hij toch stilletjes betwijfelt of hij die natuurkundewet wel helemaal goed begrepen heeft. Maar daar maalt niemand om. Volgens de wet van behoud van energie gaat er in het systeem namelijk nooit energie verloren, de energie die je ergens instopt komt er namelijk op een ander punt weer uit. Dus als het Es een flink pak energie kost om 800 meter een heuvel op te gaan, komt die energie weer vrij als hij aan genezijde weer 800 meter naar beneden fietst. Es fietst in Limburg dus volkomen energie-neutraal en wordt dus ook niet moe.
Hij is vanmiddag voor de zekerheid nog wel even naar boekhandel Den Boer in Baarn geweest om te zoeken naar een bijbel over klimmen. Bijbels hebben namelijk de intentie om je zonder al te veel inspanning wat dichter bij de hemel te krijgen. Niet gevonden. Was misschien ook wel een beetje kort dag. Komt ie thuis met een boek over Spinoza. Es vindt het namelijk zo lullig om een half uur in zo'n mooie winkel rond te neuzen en dan niets te kopen. Vandaar.
Wat hem altijd is bijgebleven is het bijgeloof van een bekende renner. Es heeft geen idee meer over welke renner het ging, maar gelooft het verhaal te hebben gelezen in een van de boeken van Tim Krabbé. De betreffende renner was er van overtuigd dat hij makkelijker klom als zijn fiets zo licht mogelijk was. Om dat doel te bereiken haalde hij aan het begin van de klim zijn bidons uit zijn bidonhouders en propte die in zijn koerstrui. Was zijn fiets toch zo'n 600 gram lichter!
Dat soort verhalen zijn onlosmakelijk verbonden aan koersen in het algemeen, en aan klmmen in het bijzonder. Daarom gaat Es mee naar Limburg. En daarom wil Es in de zomer Luik-Bastenaken-Luik doen, of ie dat ook gáát doen hangt en beetje van komend weekend af.

Es

Oortjes en 50+ers

Es heeft een hekel aan de oortjes van Apple. Die witte. Ze passen niet goed in de oren van Es. Hij zal de laatste zijn die Apple de schuld geeft. Het zal wel aan de oren van Es liggen. Apple-ongeschikt, of zelfs Apple-onwaardig. Als Es alleen fietst, virtueel dan wel in 't echie, vindt hij het lekker om een beetje muziek op zijn oren te hebben. Maar met die oortjes van Apple lukt dat gewoon niet. Of Es nou over klinkertjes rijdt (wat hij overigens niet graag doet, maar dit terzijde) of over glad gewalst asfalt maakt niets uit. Die oortjes van Apple vallen steeds uit zijn oren. En daar komt nog bij dat ze wit zijn. Dat vindt Es ongemakkeljk. Want stel, je fietst met die witte oortjes die dan wel blijven zitten en je komt onderweg iemand tegen. Je stopt om even bij te praten. Uit goed fatsoen haal je dan je oortjes uit je oor. Es is dan altijd bang dat er gele klodders oorsmeer meekomen. Nou, dat ziet iedereen dan meteen zitten op van die witte oortjes.
Es heeft dus andere oortjes gekocht, van Duitse makelij, zwarte. Met van die boogjes die om je oorschelp heen vouwen. Die blijven tenminste zitten.
Maar als je van die zwarte oortjes hebt moet je natuurlijk wel muziek hebben om onderweg te kunnen beluisteren. Anders kan je net zo goed geen oortjes meenemen. Daar is Es eens even goed voor gaan zitten. Hij heeft een afspeellijst van 185 nummers samengesteld. Armin van Buuren zou jaloers zijn op zoveel DJ talent. Het is wel een beetje ouwe lullen muziek, 50- en zestigerjaren, maar Es fietst er wel lekker op.
En omdat Es zeker de beroerdste niet is heeft hij zijn afspeellijst gedeeld op Spotify. 'Racefietsmuziek voor 50+ers' heet ie. Zoek maar op.  Indachtig de gemiddelde leeftijd van de Tempoleden moet deze lijst binnen de club haast wel een doorslaand succes worden.
Es dacht eerst nog dat Spotify misschien wat te ingewikkeld zou zijn voor de doelgroep van de afspeellijst, maar zelf is hij immers ook al een beetje 50+, en toch kan hij lezen en schrijven met Spotify.
En een beetje Tempolid draait zijn hand niet om voor GPS navigatie, schijfremmen, Strava, Waypoints, electrronische versnellingen en andere moderniteiten. Dus dan moet een afspeellijstje zoeken op Spotify ook wel lukken.
Mocht niemand de afspeellijst leuk vinden, dan gebruikt Es hem gewoon als afspeellijst bij zijn crematie. Dat zal het uitvaartcentrum bezuren, dat wordt overwerk voor ze. En het zal jullie allemaal ook bezuren, 185 nummers uitzitten op een bakkie koffie en een plakkie cake! Dat is wel even wat anders dan een Klimmetjestocht of een Stelviootje. Een oortje aannaaien noemt Es dat.

Virtucrimineel

Es wilde zich eigenlijk niet met de discussie bemoeien. Maar als huisblogger ontkomt hij er niet aan. Op de Tempo clubpagina van Strava is de vraag geopperd of je virtuele ritten  mag vastleggen en dus meetellen op Strava. "Het is een beetje suf om virtule kilometers op één hoop te gooien met echte kilometers", leest Es.  Maar zijn virtuele kilometers dan geen echte kilometers ?
Es heeft zijn Italaiaanse schoonheid met dit weer in de klemmen van de rollerbank hangen. Om de achteras een Wahoo speed sensor, om de trapper een cadans meter en om zijn imposante torso een hartslagmeter. Als Es gaat trappen (en trappen moet hij om kilometers te maken) ziet hij op zijn appje hoe hard hij fietst en hoe ver. Verder leest hij zijn hartslag af en de cadans. Net als buiten op de weg. Net als buiten op de weg wordt hij ook moe. Hij trapt namelijk om kilometers te maken.
Verschil is echter dat buiten Es zich verplaatst ten opzichte van de weg. Op de rollerbank verplaatst de weg zich ten opzichte van Es.  Een zekere meneer Einstein heeft daar in 1905 een theorietje op los gelaten en heeft daarmee een relatieve bekendheid verworven.
Natuurlijk, op de rollerbank ontbreekt de luchtweerstand, stoplichten komt Es weinig tegen en lastige bochtjes die het tempo drukken mijdt hij. En dus mag je de indoorritten niet vergelijken met buitenritten. Anders zou er immers spraken zijn van competitievervalsing. Dat gezegd hebbende erkent Es impliciet dat het hier over een competitie gaat. Mensen willen zich meten. Meten aan zich zelf, aan anderen, aan de maatschappij. Mensen willen beter zijn dan anderen, meer kilometers rijden dan vorig jaar, meer kilometers rijden dan anderen, een hoger gemiddelde rijden dan anderen.
De filosoof  Herakleitos zei het in de zesde eeuw voor Christus al; 'de strijd is de vader van alles'. Sokrates en Plato hebben dat een tijdje later nog eens herhaald. Sterker nog, de hele Odyssee is gebaseerd op het principe van competitie.
Kortom het clubklassement op Strava is belangrijk. Meten is weten, dat is de essentie van Strava.
Es erkent dat die competitie belangrijk gevonden kan worden en derhalve serieus moet worden genomen. Het meetellen van virtuele ritten zou competitie vervalsing met zich meebrengen, en dus zouden die ritten niet moeten mogen meetellen? Niet op één hoop gegooid moeten worden.
Daar gaat Es een andere kant op.
Tientallen jongens en meisjes schaatsen dit weekend in Heerenveen heel hard rondjes. Dat doen ze op nepijs, in een overdekte hal. Geen tegewind, geen regen, geen bobbels of scheuren. Eigenlijk zijn dat dus virtuele ritten die helemaal niet meegeteld mogen worden?
Waarom doen ze dat dan? Nou, omdat dan iedereen gelijke kansen heeft. De condities zijn voor iedereen gelijk. Wetenschappers zouden spreken van een onderzoek met weinig bias.
Waar Tempo'ers dus schrijven dat de virtuele ritten niet mee zouden mogen tellen, slaan ze de plank helemaal mis. De buitenritten mogen juist niet meetellen omdat daarbij de omstandigheden te zeer van invloed zijn. De condities bij de indoorritten zijn veel meer gelijk aan elkaar, dus levert dat een eerlijker competitie.
Es heeft daarom een voorstel aan het bestuur van Tempo. Schrap alle buitenritten van de clubpagina en maak een ranglijst op waarin alleen eerlijke indoorriten zijn opgenomen.
De beker mag vast per expresse worden opgestuurd naar Es.

Es