Oostvaarders

Es is compleet naar de kloten gegaan. Mevrouw Es houdt niet zo van dit soort krachttermen, maar die heeft makkelijk lullen, die fietst namelijk niet rond de Oostvaardersplassen. Compleet naar de kloten. Afgelopen zondag, 105 km Oostvaarders. De ellende diende zich eigenlijk al aan bij het opstaan. Dikke, zware benen. Es had voor het vertrek nog een Thaise Massagesalon willen laten aanrukken, maar regel dat maar eens op zondagmorgen om acht uur.
De eerste vijftig kilometers gingen nog puik. Voor de wind over de dijk richting Lelystad. Op het grote blad. Dik veertig per uur. Heerlijk. Maar daarna sloeg het noodlot toe. Want waar je heen wind mee  hebt, heb je terug dus tegen. Ieder voordeel heb z'n nadeel.
Vlak voor Lelystad rechtsaf, dan weer rechtsaf richting Almere. Bij de Stichtse Brug was de pijp leeg en waren de bovenbenen vol. Die stonden op knappen. Negen man fietsten zomaar weg bij Es, die met grote moeite uiteindelijk toch nog boven kwam. Zijn negen makkers wilden het best wat rustig aan doen, maar aan het begin van de Wakkerendijk gooide Es de handschoen.  F. bood aan hem een stukje te duwen, maar zo is Es niet getrouwd. Op eigen kracht naar huis, alleen. Hij vond namelijk niet dat hij het kon maken de andere negen te laten wachten.
De Wakkerendijk af met 23 per uur, en het laatste stukje naar huis nog even door trekken naar de 28.
Es weet waar het aan lag. Het drinken. Thuis plaste hij namelijk goudgeel geconcentreerd. Veel te weinig gedronken. Eigen schuld. Mevrouw Es was het roerend met hem eens, het lag aan het drinken. Nog nooit had Es zo makkelijk gelijk gekregen van mevrouw Es. Maar mevrouw Es is een vrouw en interpreteerde dat drinken toch heel anders. Mevrouw Es doelde namelijk niet op het goudgeel van die zondagmiddag, maar op het goudgeel van de avond er voor.
Dinsdag heeft Es weer vrolijk gefietst, vanavond gaat ie weer en zaterdag fietst hij de Gildetocht. 120 kilometer. Een prachtig tocht. Met een goudgeel randje?

Es