Niks waard zonder paardenstaart

Es zit nog helemaal in de cadans van de  Tour de France. En dus gaat in huize Es in de loop van de middag de tv aan. Automatisme. Zo keek van Es vanmiddag naar de wegwedstrijd  voor vrouwen. Fietsen. Anna van Breggen was weg met een Italiaanse. Vijf kilometer voor de meet hadden ze nog zo'n dertig seconden voorsprong op het achtervolgende peloton. "Hier rijdt goud en zilver", vond de commentator van dienst. Leek Es logisch. Maar toen maakte Van Breggen volgens  Es een tactische fout. Nu heeft Es natuurlijk geen verstand van wielrennen en vrouwen, maar toch. Kijk, die Italiaanse is geen sprinter. Dat zei de commentator van dienst. En die reed op kop. Nou ja, ze reed zo langzaam dat ze bijna omviel. Van Breggen had geen zin om op kop te komen en viel ook bijna om. En dus ging het peloton er nog overheen en won weer een andere Italiaanse de sprint. Onbegrijpelijk, vindt Es, die er dus geen verstand van heeft.  Maar toch....
Volgens Es had Van Breggen drie kilometer voor de finish op de pedalen gemoeten, Italiaanse komt er over heen en 800 meter voor de meet komt Van Breggen dan weer over die Italiaanse heen. Goud. Maar goed, Es heeft er geen verstand van.
D'r was ook nog turnen. Meisjes in pakjes die balanceren op een heel dun stokje. Knap vindt Es. Een Nederlands meisje won met heel ingewikkelde kunstjes. Twee dingen vielen Es op; die meisjes gebruiken hun tenen om zich vast te klemmen op dat stokje. Knap vindt Es. Én ze hebben hun haar zó strak naar achter gebonden  hun contactlenzen van hun oogbollen waaien als de airco op 2 wordt gezet. Voordeel is dan weer dat door dat strakke opbinden waarschijnlijk ook hun huig zo ver wordt opgetrokken dat ze vast niet snurken. Es houdt die optie in zijn achterhoofd. Mevrouw Es mag er dan wel niet meer naast liggen, maar Es heeft er best wat voor over om een fatale slaapapneu te voorkomen.
En toen was er hockey. De WK finale tussen Holland en Ierland. Wij wonnen met 6-0. Dat hele hockey kan Es gestolen worden. Dat blauwe gras alleen al, zal wel kunstgras zijn. Nog ergerlijker is dat al die vrouwen paardenstaarten hebben. Irritant. Dat gehuppel van die paardenstaarten leidt zó af dat ze het zouden moeten verbieden.
Er was er één met kort haar. Bij Ierland, Alison Meeke met nummer 30. Maar dat was ook wel een buitenbeentje. Es vond dat ze er een beetje verloren bij liep. Ze mocht dan wel meedoen, maar hoorde toch niet echt bij al die vrolijk huppelende staartjes. Ze was ook veel bleker dan al die staartjes.
Waarschijnlijk nooit op zeilkamp geweest.  Es vermoedt dat Meeke de dochter is van een Ierse mijnwerker met stoflongen. Uit een, zeg maar arbeidersmilieu.
Vader Meeke zat met zijn zuurstof masker waarschijnlijk voor de tv te genieten van zijn dochter die toch maar mooi was opgeklommen tot het milieu van gebruinde kakkers met paardenstaartjes. Wellicht moest hij zijn dochter toch maar eens adviseren heur haar te laten groeien en  wat bruin-zonder-zon op te smeren. Misschien  zou ze ze dan wat vaker de bal krijgen.
Daarna kwam er nog iets met zwemmen, maar dat werd Es toch echt te veel.
Binnenkort is al dat gesport op tv weer afgelopen en kijkt Es weer elke dag naar oude afleveringen van Eigen Huis en Tuin.
Ga toch fietsen man.

Blauwe plek

Es is geblesseerd. Chronisch geblesseerd. Niet aan zijn spieren of gewrichten. Nee, chronisch geblesseerd tussen zijn oren. Daarom heeft ie een tijdje niet gefietst en niet geschreven. T is begonnen met een soort messteek, dat is genezen, maar wat rest is een pijnlijke blauwe plek. Zo'n plek die je steeds weer stoot.
Wat is het geval? Begin maart heeft mevrouw Es het pand verlaten. Dat deed mevrouw Es elke dag om te gaan werken, maar dan kwam ze aan het einde van de dag weer terug. Nu niet. Mevrouw Es ging weg en komt niet meer terug. Best lastig, vindt Es. Al dat wassen, strijken, boodschappen doen, koken, opruimen, de tuin doen kost Es heel veel tijd en moeite. Es junior, 20 jaar, doet namelijk niets behalve rommel maken.  Dat laat dan weinig tijd over om te fietsen.
Onzin, vinden vier deskundigen die Es inmiddels heeft geraadpleegd. Je moet juist fietsen om je hoofd leeg te maken, zeggen ze tegen Es. Maar Es kan de energie maar niet vinden om zich in z'n lycra pakje te hijsen en op de fiets te stappen.
Elke dag dat hij thuis komt van zijn werk, ziet hij zijn Italiaanse schoonheid staan in de schuur. Ongebruikt. Zijn Italiaanse topmodel wil naar buiten, bereden worden. "Morgen gaan we weer", zegt Es dan  tegen zijn fiets. Maar morgen zegt hij weer dat we morgen weer gaan.
Drie weken geleden heeft Es voor het laatst gefietst. Hij was een weekje in afzondering in een bungalowtje aan het Markermeer. Om een beetje energie op te doen. De laatste zondag van zijn verblijf kwamen M en P op bezoek, z'n oude maatjes van Start2bike van een paar jaar terug. En, nog veel belangrijker, z'n maatjes waar Es mee naar Parijs is gefietst.
Dat was leuk, die zondag. M en P boden een luisterend oor voor het gezeik van Es. Jammer alleen dat ze na een tochtje Noord-Holland al het bier hadden opgedronken. Zat Es de laatste avond van zijn verblijf aan het Markermeer met nog vijf blikjes Radler 0,0.
Morgen om half tien is t weer zover. Fietsen. Es heeft de beste voornemens maar leeft bij de dag. Hoe voelt het morgen, als om acht uur de wekker gaat?
De vier deskundigen die Es heeft geconsulteerd, met- of zonder geitenwollen sokken weten het wel: Ga toch fietsen man!

De Weg is Weg

Es heeft het sportjournaal even afgewacht. Want je weet het maar nooit. Soms hebben ze daar van die videootjes met sportlieden die een beetje door het ijs zakken. Gelukkig zat Es er niet in. Ook heeft hij YouTube nog even doorgestruind, gelukkig ook niks. Had toch zo maar gekund. Es is namelijk afgestapt onderweg. Op de Oude Holleweg in Nijmegen. Es en zeventien collega's waren ontvangen door leden van WTC t Verzetje (what's in a name) in Bemmel en op sleeptouw genomen door de regio Nijmegen. Ze zijn zelfs nog Duitsland geweest. Kreis Kleve. Op zoek naar hun fiets hoefden ze daar trouwens niet, ze waren al op de fiets. Een vlekkeloos ritje. Tot 90 km.  Toen kwam ie, die Oude Holleweg. Es had het van tevoren even opgezocht op Klimtijden.nl.  Een pittig klimmetje zeiden ze daar. Niet meer dan  zeven honderd meter maar wel een stukje met een stijgingspercentage van 14%.  Buiten Limburg de stevigste klim zeiden ze ook. Een kuitenbijtertje.
En vergeet niet, Es had toen al 90 km in de kuiten. 't Bleek voor  Es dus  geen kuitenbijtertje, maar een slagersmes dat na twintig meter zijn beentjes amputeerde op 20 centimeter boven zijn knieën.
Hij MOEST gewoon van de fiets af, want zonder benen kan je niet fietsen. Heeft een metertje of vijftien gelopen, maar ook dat deed zoooo zeer. En dus is Es maar weer opgestapt. Op dat verdomd steile stuk is het sodemieters lastig de toeclips weer te vinden en weer een beetje tempo (6 km/uur) te maken. Maar het is hem gelukt om toch fietsend boven te komen. Karakter. Boven stonden de gelaten te wachten, met een blik van "nou, dat deed ons nou helemaal niks, dat stukkie".
Er is dus meer aan de hand. Es weet dat zeker. Vergelijk het maar eens met al die Harry Potter films. Daar veranderen ook constant trappen en zelfs hele wegen om de achtervolger af te schudden. Dat is hier ook gebeurd. Kijk die anderen fietsten tegen 14% op, maar achter die ruggen veranderde de Oude Holleweg in een onneembare vesting van 67%. Daar kon zelfs Es met zijn karakter niet tegen op. Dat gebeurt heus niet zo maar. D'r zat een Mol in het peloton die van Es af wilde. Es is een gevoelig type, en zit daar dus mee. Hij had nota bene het uitje naar Nijmegen bedacht en wordt dan als een dreuzel weg gezet door de Mol. Maar goed, soms zit het mee, soms zit het tegen. Daar zal Es heus niet wakker van liggen. Wel zal ie vannacht nog batend in het zweet wakker worden, als er maar niet alsnog bewegende beelden opduiken van een naast zijn fiets lopende Es. Op die Oude Holleweg. Het internet is meedogenloos. En morgenochtend, als hij wakker wordt na wat hazenslaapjes, komt de volgende prangende vraag; Wie was de Mol?

Zomerdip

Es komt maar niet uit zijn winterdip. Of eigenlijk is het nog een zomerdip. Eind augustus heeft hij met de club een rondje Oostvaardersplassen gedaan. Had ie zelf bedacht, iets van 110 kilometer. Op dat rondje is Es in de laatste vijftien kilometer stuk gegaan. Echt stuk. Iets na Almere moest hij lossen van de groep. Leeg. Kruipend thuis gekomen. Na die helletocht is het eigenlijk nooit meer helemaal goed gekomen. Fietsen lukt nog wel, maar steeds is er de angst voor de man met de hamer. En als die angst er is, dan komt die man ook. Daar hoef je geen Bram Bakker voor te heten, om dat te begijpen.
Es heeft zich de afgelopen maanden suf gepiekerd hoe hij zijn conditie weer op peil kan krijgen.
Stoppen met roken? Maar Es rookt niet, dus dat is geen optie.
Stoppen met drinken? Es drinkt wel, maar ook dat is geen optie.
Harder trainen? Kan, maar dan kom je telkens weer die man met die hamer tegen, en dat wil Es nou juist voorkomen.
Neem nou vanochtend. Es is gaan fietsen met twee kornuiten, allebei rug patiënten.  De één is net geopereerd, de ander wordt binnenkort geopereerd. Die rug patiënten  onderhielden elkaar tijdens de rit met verhalen over de pijnen die ze doorstaan. Slecht slapen, vermoeid en altijd weer die rug.
En wat denkt u? Juist, ja!  Die twee rug patiënten moesten met regelmaat de benen stil houden  om Es te kunnen laten aansluiten. Zou Es dan niet stiekem, ongemerkt ook rug patiënt zijn? Alleen dan nog veel erger dan die twee andere rug patiënten. Dat zou tenminste nog verklaren dat het zo moeizaam gaat. Bijna zestig kilometer lang heeft Es zitten prakkiseren of hij misschien wat verklarende symptomen kon ophoesten. Maar nee hoor, er kwam niks. Es is geen rug patiënt.
Het enige dat er kwam was de man met de hamer. Vlak voor Austerlitz stond die het drietal op te wachten. De twee rug patiënten hebben hem volgens Es niet eens gezien.  Es wel. Die kreeg de volle laag. En bij de Tankbaan stond ie er weer! En bij 't Hoogt ook weer!
Toen heeft Es de man met de hamer maar achterop genomen, want die moest blijkbaar dezelfde kant op.
De bovenbenen van Es stonden op knappen. Lucht was er wel hoor. Maar niet de macht om nog te trappen.
Toen Es eindelijk thuis was vroeg mevrouw Es nog "kom je nou wéér kruipend thuis? Ik zou maar wat aan mijn conditie doen als ik jou was". Mevrouw Es doorziet ieder probleem in een oogwenk.
Es heeft zich er inmiddels bij neergelegd. De man met de hamer zit tussen zijn oren en wil daar maar niet weg. Zijn hoop is gevestigd op de officiële openingsrit van RTV Tempo op 4 maart. Dan zijn er nog veel meer ongetrainde fietsers. Es neemt de man de hamer dan nog even achterop naar het clubhuis om hem daar met genoegen over te dragen aan een andere niet-rokende, drinkende en ongetrainde clubgenoot.