Parole

Es zit met een klein dingetje. Een beetje een vervelend dingetje. Niet iets intiems, hoor. Waarvan je denkt; bespreek dat thuis of anders met je huisarts. Nee het gaat om een dingetje dat toch al op straat ligt. Es heeft namelijk via een ander kanaal wereldkundig gemaakt dat hij in juni volgend jaar mee gaat om de Stelvio te beklimmen. Hij heeft zelfs een heus trainingsprogramma opgesteld om beslagen ten ijs te komen. Opgeven is geen optie, tenminste als je er eenmaal aan begonnen bent. Hij fietst nu dagelijks op de rollerbank. Duurtraining, tempointerval, omslagpunt interval, b/o interval. De hele santekraam rolt onder zijn wielen vandaan.
Maar de twijfel slaat toe. Es heeft geen verstand van wielrennen en is dus afhankelijk van Google om kennis te kunnen maken met de Stelvio. En toen ging het mis. Hij vond namelijk een top tien lijstje van meest gevaarlijke wegen ter wereld. Wat denk je ? De Stelvio staat op een verdienstelijke zevende plaats. Het is een beetje net als dat rode vlekje op je linkerschouder, je gaat steeds dieper de krochten van het internet in. Totdat je het zeker weet; met zo'n rood vlekje op die plek heb je nog hooguit drie weken te leven. Besteed die weken goed.
Zo is het ook met de Stelvio. Es vond een video die start in Bormio, de top passeert en dan de afdaling instort. Allemensen zeg. Het is een tweebaans weggetje waar het autoverkeer en de touringcars vrolijk doorjakkeren. Motorrijders vinden de berg blijkbaar ook erg interessant. Bergop ben je blij met de haarspeldbochten, die halen het tempo er een beetje uit. Maar bergaf maken die bochten het spannend. Er is weinig voor nodig om een bochtje te missen en rechtuit naar beneden te gaan.
Mevrouw Es vindt het maar niks als Es die berg gaat doen. Oké, het huis is na een eventueel fatale afloop schuldenvrij, maar wie laat dan 's avonds de hond uit. Als die het overigens redt tot juni, want die is ook al dertien. Es laat het filmpje dus maar even niet zien aan mevrouw Es.
Es ligt er al dagen wakker van, 's nachts ook trouwens. Heeft ie eindelijk een nieuw doel in het leven, krijg je dit weer.
Hoe moet dat nu? Harry of Egon mailen of ze er voor kunnen zorgen dat die weg autovrij gehouden wordt? Of dat Es een motorescorte meekrijgt? Misschien vinden ze het goed dat Es alleen de beklimming doet. En naar beneden gaat lopen? Of gaat er een kabelbaantje naar beneden?
Harry en Egon zullen toch wel begrip hebben voor zo'n schijtert? En anders zegt Es gewoon dat hij niet mee mág. Van mevrouw Es.

Es

Rood

Es heeft net bietjes gehaald bij de Appie. Je weet namelijk maar nooit. Hij wilde vanochtend het meest recente nummer van Fietssport Magazine bij het oud papier gooien. Maar Es heeft de nare gewoonte om dan eerst nog even te gaan zitten bladeren. Daarom duurt dat opruimen zo lang. Es was blij verrast met het blad. Het heeft een nieuwe look, ander papier en een frisse opmaak. Chapeau. Is één van de Tempo'ers niet de bladmanager daar. Die van Tolboom ? Goed gedaan jochie.
Met al dat geblader stuitte Es op een interessant artikel op pagina 60, auteur Marcel Schmitz. 'Het effect van bietensap'.  Wat blijkt ? Onderzoek laat volgens de auteur zien dat bietensap positief bijdraagt aan de prestatie van sporters. Vooral amateursporters, topsporters zijn namelijk al zo goed getraind dat het voor hen geen meerwaarde heeft, zo schrijft Schmitz. En dat is allemaal te danken aan het nitraat in bietjes. Kijk, dat wilde Es nou graag horen. Op een sapje met twee vingers in de neus de Ventoux op scheuren.
Te mooi om waar te zijn ? De schrijver van het stuk noemt het door hem genoemde onderzoek niet bij naam en toenaam, dus heeft Es de schrijver maar even een mailtje gestuurd. En wat blijkt? Marcel Schmitz heeft het zelf geprobeerd, en het werkt! Daarnaast heeft hij er een stukje over gelezen in het blad Sportgericht, een vakblad voor bewegingswetenschappers. Toen werd Es een beetje onrustig, hij vond het bewijs een beetje dunnetjes. Dan maar zelf de laptop openklappen en op zoek naar wetenschappelijk onderzoek. En wat lezen we dan? Het effect van bietensap op sportprestaties is zeer twijfelachtig. In november publiceerde een knappe meneer uit Brussel samen met een knappe meneer uit Brazilie er een wetenschappelijk artikel over. Ze hadden recente studies op een rijtje gezet en komen dan tot de conclusie dat bietensap wellicht een minimaal effect heeft. Maar, zeggen ze, dat positieve efffect kan dan net zo goed veroorzaakt zijn door het suiker in de bietensap. En, teveel nitraat is ook weer niet goed.
Es laat de bietensap hype dus maar aan zich voorbij gaan en conludeert (niet wetenschappelijk) dat het uiterlijk van Fietssport  Magazine flink is opgeknapt, maar dat de inhoud een wel wat kritischere blik zou mogen ondergaan. Maar goed, die van Tolboom is natuurlijk van de buitenkant, voor de binnenkant hebben ze daar een kundige redactie. Die van Tolboom kan Es dus niet schuld geven.
Es had de EPO al in de kliko gelazerd en eet dan vanvond voor de zekerheid toch maar bietjes, kan ie lekker rood poepen.

Es

Klappen

Es vloog afgelopen zomer met den Belg naar Corfu. Vanaf Brussel. En weer terug ook met den Belg. Wat hem opviel was dat de Belgen klappen zodra het vliegtuig veilig geland is. Miscchien ook wel als het vliegtuig niet veilig geland is, maar dat heeft Es nog nooit meegemaakt. Vroeger klapten we in Holland ook na de landing, tegenwoordig hoor je dat niet meer. Misschien gaat de Hollander er maar gewoon vanuit dat er toch weer niets engs gebeurt tijdens de vlucht, waarom zou je dan nog klappen als je op de grond staat? Den Belg is voorzichtiger. Gelijk heeft hij na wat er in het recente verleden op de luchthaven Zaventem is voorgevallen. Es begrijpt Den Belg duswel. Maar Es begrijpt geen donder van de spinleraar. Die laat zijn klasje klappen na een uurtje spinnen. Zo van; goed gedaan jongens, klap maar even voor jezelf, dat heb je verdiend. We zijn weer veilig geland, dus klap maar. Niemand met een acute hartstilstand, een hersenbloeding of geknapte aorta. Ook geen ongelukkige die aan de zuurstof hoeft. Klap er maar lekker op los. Goed gedaan.
Dat klopt volgens Es niet. Kijk, dat spinnen is werkelijk geen zak aan. Een uurtje rondmalen op muziek waar je compleet neurotisch van wordt. 'Volg de beat'. Welke beat? Stampmuziek waar Es geen enkel ritme in kan ontdekken. Nou heeft Es geen gevoel voor ritme, dus het hoeft niet per sé aan de muziek te liggen. Maar dat maakt niet uit, het is gewoon baggermuziek.
En dan dat fietsen, dat eigenlijk geen fietsen is. Dodelijke saai.
De prestatie zit hem dus niet in het spinnen zelf, maar in het er wekelijks naar toe gaan. D'r moet toch ergens een steekje los zitten als je op donderdag na een dagje werken je eten in ijltempo naar binnen prakt, je snel omkleedt en afreist naar de sportschool voor een uurtje spinnen. Het zit op het randje van gedwongen opgenomen moeten worden. De kinderen dreigen daar al mee. Kan niet lang meer duren.
Es heeft daarom een constructief voorstel. Na het spinnen klappen we voortaan niet meer, we gaan gewoon bier drinken. Klappen doen we voortaan vóór het spinnen. Bij voorkeur als Es de kleedkamer binnenkomt, want dat is een prestatie die een applausje verdient!

Es

Ksseie

Thermo ondershirt. Herfstshirt met lange mouwen gevoerd met fleece. Wintershirt met drie lagen fleece. Helmmuts. Beenwarmers. Overschoenen. Winterhandschoenen. En een beetje van je zelf. Es vond het koud afgelopen zondag aan de start van de Meewind koers in Amersfoort. Met acht Tempo'ers en een broer van, 115 kilometer over de Utrechtse Heuvelrug. Mooie, maar voor ons thuisrijders wel een geplaveide route. Amersfoort-Soest-Bunnik-Leersum-Doorn-Amersfoort.
Imke zorgde al vlak na de start voor aansluiting bij een groepje van vier man. Lekker tempootje. Iets meer dan dertig per uur. Es vond alleen dat dat viertal uit de bochten vandaan wat fel van leer trok. Die trokken zich weinig aan van die acht Tempo'ers en de broer van.
Perfect geregelde koers trouwens, moet Es zeggen. Voldoende verkeersregelaars die eigenlijk over de gehele route voor een vrije doorgang zorgden. Alleen de eerste verzorgingspost was wat vroeg, al na dertig kilometer. Es zat net lekker in zijn cadans, moest er zonodig een banaan in, en een nep Snelle Jelle. Hij heeft het maar zo gelaten want het leek hem gewoon niet praktisch om de organisatie zo laat nog te vragen om die post een kilometertje of twintig op te schuiven. Es kent zijn plek.
Het tweede deel, op naar de koffie met appelgebak ging in rap tempo. Es weet niet wiens schuld het was, maar plots hingen we achter een groepje dat achtendertig per uur aantikte. Dat was even stevig aanpoten.
De klap kwam voor Es na de koffiepauze. De broer van besloot tijdens de koffiepauze overigens lid te worden Tempo. Zijn zus had hem voorgespiegeld dat hij met nette mensen op pad zou gaan, De grappen en grollen over de piercing van de serveerster bewezen anders en trokken hem over de streep. We hebben er een stevig lid bij (woordspeling).
Maar goed, zoals gezegd, de klap kwam voor Es na de pauze, met nog veertig kilometer in het verschiet. Es heeft een hekel aan die pauzes, hij koelt af en komt niet meer in zijn ritme. De benen worden zwaar en het humeur kakt in. Bij de groep blijven ging aanvanlijk nog wel, maar de kasseien op het Heezerspoor kostten hem uiteindelijk de kop. Es snapt er ook geen flikker van dat ze die rails hebben laten liggen terwijl er geen trein meer rijdt. Zo voelde het tenminste. Zeven Tempo'ers en de broer van fietsten vrolijk bij hem weg. Zelfs aanhaken bij een vrouw  met een rugzak lukte hem daarna niet meer. En die mevrouw was 124 (ze wordt volgende maand 125, bij leven en welzijn, Es kan helaas niet naar haar verjaardag) en reed op een fiets met zijwieltjes, en dan nog niet eens een e-bike.
Het is wel een beetje gek zo een inzinking, vindt Es. Hij heeft geen spierpijn, is niet buiten adem, niet eens doodmoe. Maar het molentje wil gewoon niet draaien. Zand in de raders.
De gewone straatsteentjes in Amersfoort voelden zelfs als de muur van Huy. Vijfhonderd meter voor de aankomst stonden de zeven Tempo'ers en de broer van gelukkig nog op hem te wachten. Samen uit samen thuis. Nog even de goody-bag ophalen met een zooitje waardeloze en oude wielertijdschriften erin en toen aan het bier. Dat wil zeggen, zeven Tempo'ers en de broer van. Es is meteen doorgefietst naar huis, hij zou zomaar zijn omgevallen aan het bier. De verzorgingsbus heeft hij deze ook maar gelaten voor wat het was. Dat komt volgende keer wel weer.

Vlnr. :Anne-Marie, Imke, Es, Peter, De broer van, Corry, Jaap, Marcel en Em. 

Es

Karretje

EmEnEs hebben zich voor het karretje laten spannen. Ze schrijven allebei wel eens iets en dat is de club blijkbaar opgevallen. De club heeft altijd wel een karretje staan om je vóór te spannen. Als je lekker kunt schilderen mag je het clubhuis een likkie geven. Als je lood kunt gieten mag je de gootsteen ontstoppen of, in het slechtste geval de wc. Of soep maken voor bij de MTB tochten, hoef je geen Jamie Oliver voor te zijn, als je water kunt koken en weet wat je er in moet flikkeren, en vooral weet wat je er NIET in moet flikkeren mag je MTBsoep koken.
Zo gaat dat bij amateurclubs. En dat hoort ook zo, vinden EmEnEs. Es is er zelfs blij mee, want hij heeft  in de wandelgangen vernomen dat hij dan geen bardienst hoeft te draaien. De wandelgangen hebben er op aangedrongen anoniem te blijven, maar als het er op aan gaat komen zal Es de wandelgangen bij naam en toenaam noemen. Es doet er alles aan om onder die bardienst uit te komen. EmEnEs schrijven dus vanaf nu met enige regelmaat over het wel en wee van de club. Zin en vooral onzin.
Suggesties voor EmEnEs? Mail ons: emenestempo@gmail.com

Es.